Pół roku bez sportu. Chciałam odbudować swoją formę, pragnęłam poczuć jak krew krąży w moim ciele szybciej niż podczas siedzącego trybu życia. Niestety głowa bezustannie wciskała w fotel moje chęci. Nawet nie umiem przyznać co tak naprawdę mnie gniotło, czy był to strach, a może brak wiary w siebie... A może to, że zawsze gdy tylko nabierałam tempa, zarzucałam sobie cel biegowy i już nie było wyjścia. Potrafiłam po rocznej przerwie przebiec bez wytchnienia nawet 10 km. Zmuszałam się bo wiedziałam, że czekają zawody. Najważniejszy było dystans i czas. Takim wysiłkiem katowałam nie tylko swoje ciało, ale i duszę. Bolały mnie nogi, płuca, a w ustach pojawiał się metaliczny posmak. Nie pytałam czy dam radę, nie zważałam na symptomy zmęczenia, tak założyłam i tak ma być. Radość osiągnięć była sekundowa, bo tylko ja wiem, że napędzała mnie przerysowana gloryfikacja. Ten tryb był niezgodny z moimi potrzebami, dziś to wiem… Zapragnęłam zmiany, która wygra z ego...
