Jogging

-

 

 

    Pół roku bez sportu. Chciałam odbudować swoją formę, pragnęłam poczuć jak krew krąży w moim ciele szybciej niż podczas siedzącego trybu życia. Niestety głowa bezustannie wciskała w fotel moje chęci. Nawet nie umiem przyznać co tak naprawdę mnie gniotło, czy był to strach, a może brak wiary w siebie... A może to, że zawsze gdy tylko nabierałam tempa, zarzucałam sobie cel biegowy i już nie było wyjścia. Potrafiłam po rocznej przerwie przebiec bez wytchnienia nawet 10 km. Zmuszałam się bo wiedziałam, że czekają zawody. Najważniejszy było dystans i czas. Takim wysiłkiem katowałam nie tylko swoje ciało, ale i duszę. Bolały mnie nogi, płuca, a w ustach pojawiał się metaliczny posmak. Nie pytałam czy dam radę, nie zważałam na symptomy zmęczenia, tak założyłam i tak ma być. Radość osiągnięć była sekundowa, bo tylko ja wiem, że napędzała mnie przerysowana gloryfikacja. Ten tryb był niezgodny z moimi potrzebami, dziś to wiem… Zapragnęłam zmiany, która wygra z ego. To takie łatwe, a zarazem trudne by odpuścić, przyznać się, że przez wiele lat motywator skupiony był do zewnątrz.


    Moje ciało potrzebuje wysiłku - to wiem na pewno. Próbuję na nowo, nie pytam leniwych myśli czy chcą cokolwiek zmienić. Działam. Zakładam buty, wychodzę (te wygodne trzewiki mają w sobie magiczną moc, bo nie da się w nich po prostu iść). Robię kilka podskoków i lecę. Nie sprawdzam dystansu, nie mierzę czasu, nie używam aplikacji. Gdy oddech mówi stop, zwalniam. Moje ciało jest rozluźnione, głowa wolna od osądzania i wymuszania. Z szacunkiem dla ciała, ukojeniem dla duszy i wdzięcznością dla Serca - cieszę się swobodą wysiłku. Biegnę przez chwilę i przechodzę do marszu. I choć wiem, że umiem przekraczać własne granice, nie robię tego, bo darzę Siebie Miłością i Kocham WOLNOŚĆ.


    Totalne spełnienie, bo nadmiar energii cudownie wykorzystany. Uśmiecham się, że tak niewiele do szczęścia potrzeba, wzruszam, że takie to proste… Wrzucam tryb czerpania przyjemności ze swobodnej aktywności. Dziś wychodzę by ucieszyć swoje zmysły świeżym powietrzem. Dziś moja aktywność motywowana jest wewnętrznym spełnieniem.


❤️

-eM. Monika Bobowik


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Idę za głosem zachwytu

-
Obraz
Wyjeżdżam z domu, tylko na chwilę… spoglądam w Niebo i przypomina mi się kolejne miejsce zaznaczone na mapie. Czuję jak potrzeba z głębi Serca krzyczy o bliskość z Naturą. Zatrzymuję auto na parkingu, wysiadam i jedyne co przyciąga moją uwagę to Niebo. Kocham przyglądać się przestrzeni, która tym razem zmienia swoje oblicze z minuty na minutę. Z każdą chwilą wzmagającego wiatru niebieska plansza pokrywa się kłębiastymi chmurami mieniącymi się w blasku zachodzącego Słońca. Liście palm szumią poddając się porywczym podmuchom. Oprócz dźwięku zawijających się fal, woda zaczyna dodawać krople deszczu do repertuaru- muzyka kojąca moje zmysły. Czekałam na ten deszcz! Jakże cudownie być w centrum tak ekscytującej podróży Nieba. Coraz większe krople spływają po mojej uradowanej twarzy. Temperatura powietrza pozwala cieszyć się tańcem kończącego się dnia. Koszula, a jednocześnie Moje wnętrze przesiąkają radością, spełnieniem i niebywałym zachwytem. Ten moment mógłby trwać wiecznie… Wsiadam do au...
Czytaj więcej

Tu i teraz.

-
Obraz
     Weekend rozpoczął się tak jak przez ostatnie kilka dni o nim marzyłam. Jestem totalnie wdzięczna, że dostępność Natury mam na wyciągnięcie ręki. Plaża i Moje Ja… Szum wody, który słyszę z daleka, uśmiecha moje Serce szeroko. Wiatr cudownym rytmem rozkołysał jezioro przez co fale zawijają się jedna po drugiej. Tuż przy plaży ścieli się las sprawiający wrażenie otulania swą bujną zielenią. Pełne ciepłej energii Słońce przyjemnie ogrzewa skórę. Siadam na kocu, zapraszam do Siebie całe rozciągające się wokół piękno. Dźwięk fal uspokaja wibracje w moim ciele. Zapach jeziora wypełnia płuca drobinkami szczęścia. Wzrok skupiam na kolorach wody, nieba i lasu, ta najgłębsza część mnie doszukuje się inspiracji. Powoli wraca spokój… Wyjmuję pojemnik z arbuzem i z radością zajadam się smakiem lata, które dojrzewało w tym samym Słońcu co właśnie wygrzewa się moja uradowana Twarz. Cudownie tu być! To tego krajobrazu potrzebowałam do harmonii. Moje stopy zapragnęły bliskości z Natu...
Czytaj więcej

Nie wracam

-
Obraz
     Przychodzą w życiu sytuacje, których nie jesteśmy w stanie skontrolować. Bywają upadki, z których trudno się podnieść. Ale często jest tak, że czasem błahe sprawy urastają do rangi tragedii ponieważ sami karmimy się negatywnymi emocjami. Konsekwencją takiego działania jest brak sił by podnieść się z niepowodzenia. Zdarzało mi się rozpalać ból, rozniecać ogień przygnębienia, rozdmuchiwać poczucie winy i zgniatać smutkiem codzienność przez długi czas po porażce. Często czułam się jak zdeptany niedopałek papierosa wciśnięty w najczarniejszą część ciężkich emocji. Bywało, że w taki stan wprowadzały mnie słowa innych, ale często też sama rzucałam się w przepaść negatywnego nakręcania się przykrymi wydarzeniami. Gdzieś w końcu zapaliła się lampka by skupić świadomość na myślach, pojawiła się próba skontrolowania tego co podsuwa mi umysł. Zrozumiałam, że oczywistym jest przeżycie trudnych wydarzeń, ale nostalgia nie może trwać w nieskończoność. Odtwarzanie bez końca syt...
Czytaj więcej