Poranek

-

Pokochałam uśmiech o poranku i ten wdzięczny gdy układam się do snu.

Jeszcze dwa miesiące temu budziłam się na ostatnią chwilę. Wkurzona na siebie za lenistwo, zestresowana pośpiechem, z pełnym żołądkiem jadłam śniadanie na siłę. Było mi źle. Chciałam bardzo, ale nie potrafiłam wstać wcześniej, brakowało mi motywacji wewnętrznej. Książki, które miały mi pomóc ogarnąć poranek działały na chwilę. W poradnikach rzucano wyzwania do budzenia się o godzinę wcześniej, ba niektórzy działali od świtu (5 rano), co wcale nie dodawało mi otuchy. Trenerzy narzucali różne działania. Rozumiem, że każda czynność to tylko kilka/kilkanaście minut, ale jednak to sporo zadań na raz kiedy Ja nie robiłam nic. Byłam wyczerpana... i właśnie wtedy poznałam Anioła. Usłyszałam - „poradziłaś sobie z tyloma trudnościami w życiu, nie wierzę, że nie jesteś w stanie podnieść się z łóżka kilkanaście minut wcześniej”. To mnie wbiło w fotel. Analizując jak wiele byłam w stanie znieść, poświęcić, przecierpieć, pytałam Siebie: „jak to jest, że nie ma w tej codzienności Ciebie? Gdzie podział się Twój czas? Gdzie jesteś eM.?”

Proste zadanie. 15 minut wcześniej na zapiski. Z Miłością, szacunkiem i zaufaniem. W tym czasie przelewam na papier: wszystko o czym marzę, pragnienia i wdzięczność, ale również lęki, strach i złość. Piszę do siebie, ze Sobą. Stało się to rutyną, nawet w weekendy. Nie marnuję czasu. Poświęcam go sobie, bez stresu, bez paniki, bez kłamstw, bez oczekiwań na pochwałę. Jestem w tym dla Siebie. Dziś, po dwóch miesiącach, budzę się sama o godzinę wcześniej, a zaczynałam od 15 minut (tylko na pisanie). Dodałam pielęgnację, makijaż, przygotowanie śniadania i czas na spokojną herbatę. Moje Ja zapragnęło więcej, + 5 minut medytacji, do dzieła!

Na wszystko jest czas, Serce wie kiedy jestem gotowa. Duma, radość, zachwyt, wzruszenie, tylko albo i aż 15 minut - KOSMOS. Życie stało się ŻYCIEM.
-eM.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Idę za głosem zachwytu

-
Obraz
Wyjeżdżam z domu, tylko na chwilę… spoglądam w Niebo i przypomina mi się kolejne miejsce zaznaczone na mapie. Czuję jak potrzeba z głębi Serca krzyczy o bliskość z Naturą. Zatrzymuję auto na parkingu, wysiadam i jedyne co przyciąga moją uwagę to Niebo. Kocham przyglądać się przestrzeni, która tym razem zmienia swoje oblicze z minuty na minutę. Z każdą chwilą wzmagającego wiatru niebieska plansza pokrywa się kłębiastymi chmurami mieniącymi się w blasku zachodzącego Słońca. Liście palm szumią poddając się porywczym podmuchom. Oprócz dźwięku zawijających się fal, woda zaczyna dodawać krople deszczu do repertuaru- muzyka kojąca moje zmysły. Czekałam na ten deszcz! Jakże cudownie być w centrum tak ekscytującej podróży Nieba. Coraz większe krople spływają po mojej uradowanej twarzy. Temperatura powietrza pozwala cieszyć się tańcem kończącego się dnia. Koszula, a jednocześnie Moje wnętrze przesiąkają radością, spełnieniem i niebywałym zachwytem. Ten moment mógłby trwać wiecznie… Wsiadam do au...
Czytaj więcej

Tu i teraz.

-
Obraz
     Weekend rozpoczął się tak jak przez ostatnie kilka dni o nim marzyłam. Jestem totalnie wdzięczna, że dostępność Natury mam na wyciągnięcie ręki. Plaża i Moje Ja… Szum wody, który słyszę z daleka, uśmiecha moje Serce szeroko. Wiatr cudownym rytmem rozkołysał jezioro przez co fale zawijają się jedna po drugiej. Tuż przy plaży ścieli się las sprawiający wrażenie otulania swą bujną zielenią. Pełne ciepłej energii Słońce przyjemnie ogrzewa skórę. Siadam na kocu, zapraszam do Siebie całe rozciągające się wokół piękno. Dźwięk fal uspokaja wibracje w moim ciele. Zapach jeziora wypełnia płuca drobinkami szczęścia. Wzrok skupiam na kolorach wody, nieba i lasu, ta najgłębsza część mnie doszukuje się inspiracji. Powoli wraca spokój… Wyjmuję pojemnik z arbuzem i z radością zajadam się smakiem lata, które dojrzewało w tym samym Słońcu co właśnie wygrzewa się moja uradowana Twarz. Cudownie tu być! To tego krajobrazu potrzebowałam do harmonii. Moje stopy zapragnęły bliskości z Natu...
Czytaj więcej

Nie wracam

-
Obraz
     Przychodzą w życiu sytuacje, których nie jesteśmy w stanie skontrolować. Bywają upadki, z których trudno się podnieść. Ale często jest tak, że czasem błahe sprawy urastają do rangi tragedii ponieważ sami karmimy się negatywnymi emocjami. Konsekwencją takiego działania jest brak sił by podnieść się z niepowodzenia. Zdarzało mi się rozpalać ból, rozniecać ogień przygnębienia, rozdmuchiwać poczucie winy i zgniatać smutkiem codzienność przez długi czas po porażce. Często czułam się jak zdeptany niedopałek papierosa wciśnięty w najczarniejszą część ciężkich emocji. Bywało, że w taki stan wprowadzały mnie słowa innych, ale często też sama rzucałam się w przepaść negatywnego nakręcania się przykrymi wydarzeniami. Gdzieś w końcu zapaliła się lampka by skupić świadomość na myślach, pojawiła się próba skontrolowania tego co podsuwa mi umysł. Zrozumiałam, że oczywistym jest przeżycie trudnych wydarzeń, ale nostalgia nie może trwać w nieskończoność. Odtwarzanie bez końca syt...
Czytaj więcej