Wspomnienia

-

 

 

I nie mów mi, że mam poczekać
Cokolwiek przekładać
Zastanawiać się
i zwlekać.
Nie mów, że jeszcze będzie czas
Bo Go już nie ma
Dziś jest dziś
Jutro może nie być Nas.


    Dziś mija trzydziesty dzień od pożegnania Dziadka. Nie przeżywałam do tej pory śmierci kogoś tak bardzo mi bliskiego, kogoś dzięki komu moje Ja istnieje. Wiem, że czas pogodzić się ze stratą, ale za każdym razem kiedy wchodzę do domu Babci i nie widzę w fotelu Dziadka, Serce mi się zaciska i łzy napływają do oczu. On tam zawsze siedział, czekał aż podejdę do niego, by mógł powitać mnie mocnym uściskiem dłoni i olśniewającym uśmiechem. Dziś fizycznie Go z Nami nie ma, ale moc Jego radości czuć na tym Świecie, jakby klepał mnie po ramieniu z każdą łzą utęsknienia. Mieszkaliśmy blisko siebie zaledwie 8 lat, a jednak zdążyliśmy przeżyć wiele pięknych chwil. Nie traciłam okazji do budowania wspomnień. Wspólne kawki, spontaniczne obiadki, Święta w rodzinnym gronie. Piwko i wódka, którą częstował na powitanie, choć była dopiero 9 rano... (nikt nie odmawiał). W Naszych spotkaniach zawsze było duuuuużo euforii i śmiechu.

    To co w Dziadku cenię najbardziej, to blask jego radości. Rozmiękczał wszystkie Serca. Absolutnie nie do przecenienia fakt, że Miłością dzielił się z Babcią ponad 50 lat. Cudownie wspominał wzloty i upadki długiego małżeństwa. Albumy zapełnione szczerymi kadrami pełnymi życia. Piękne jest to, że Dziadek miał motywację do działania i postawione cele do realizowania. Bezustannie planował prace czekając aż pogoda będzie odpowiednia. Jeździł autem, choć wielu twierdziło, że nie powinien. Miał w sobie determinację i upór. Lubiłam jego opowieści. Z podziwem i wzruszeniem słuchałam jak odkopuje część swojej historii. W jego życiu było wiele bolesnych i trudnych przeżyć, a mimo wszystko wybaczał krzywdy, mimo wszystko potrafił żyć po swojemu i iść własną drogą...z tym szerokim uśmiechem na ustach.


    Jestem wdzięczna, że ten Dziadek jest częścią mojego Życia. 81 wspaniałych lat. Życzę każdemu takiej energii i przeżycia nawet i 120 lat z takim zapałem.

-eM.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Idę za głosem zachwytu

-
Obraz
Wyjeżdżam z domu, tylko na chwilę… spoglądam w Niebo i przypomina mi się kolejne miejsce zaznaczone na mapie. Czuję jak potrzeba z głębi Serca krzyczy o bliskość z Naturą. Zatrzymuję auto na parkingu, wysiadam i jedyne co przyciąga moją uwagę to Niebo. Kocham przyglądać się przestrzeni, która tym razem zmienia swoje oblicze z minuty na minutę. Z każdą chwilą wzmagającego wiatru niebieska plansza pokrywa się kłębiastymi chmurami mieniącymi się w blasku zachodzącego Słońca. Liście palm szumią poddając się porywczym podmuchom. Oprócz dźwięku zawijających się fal, woda zaczyna dodawać krople deszczu do repertuaru- muzyka kojąca moje zmysły. Czekałam na ten deszcz! Jakże cudownie być w centrum tak ekscytującej podróży Nieba. Coraz większe krople spływają po mojej uradowanej twarzy. Temperatura powietrza pozwala cieszyć się tańcem kończącego się dnia. Koszula, a jednocześnie Moje wnętrze przesiąkają radością, spełnieniem i niebywałym zachwytem. Ten moment mógłby trwać wiecznie… Wsiadam do au...
Czytaj więcej

Tu i teraz.

-
Obraz
     Weekend rozpoczął się tak jak przez ostatnie kilka dni o nim marzyłam. Jestem totalnie wdzięczna, że dostępność Natury mam na wyciągnięcie ręki. Plaża i Moje Ja… Szum wody, który słyszę z daleka, uśmiecha moje Serce szeroko. Wiatr cudownym rytmem rozkołysał jezioro przez co fale zawijają się jedna po drugiej. Tuż przy plaży ścieli się las sprawiający wrażenie otulania swą bujną zielenią. Pełne ciepłej energii Słońce przyjemnie ogrzewa skórę. Siadam na kocu, zapraszam do Siebie całe rozciągające się wokół piękno. Dźwięk fal uspokaja wibracje w moim ciele. Zapach jeziora wypełnia płuca drobinkami szczęścia. Wzrok skupiam na kolorach wody, nieba i lasu, ta najgłębsza część mnie doszukuje się inspiracji. Powoli wraca spokój… Wyjmuję pojemnik z arbuzem i z radością zajadam się smakiem lata, które dojrzewało w tym samym Słońcu co właśnie wygrzewa się moja uradowana Twarz. Cudownie tu być! To tego krajobrazu potrzebowałam do harmonii. Moje stopy zapragnęły bliskości z Natu...
Czytaj więcej

Nie wracam

-
Obraz
     Przychodzą w życiu sytuacje, których nie jesteśmy w stanie skontrolować. Bywają upadki, z których trudno się podnieść. Ale często jest tak, że czasem błahe sprawy urastają do rangi tragedii ponieważ sami karmimy się negatywnymi emocjami. Konsekwencją takiego działania jest brak sił by podnieść się z niepowodzenia. Zdarzało mi się rozpalać ból, rozniecać ogień przygnębienia, rozdmuchiwać poczucie winy i zgniatać smutkiem codzienność przez długi czas po porażce. Często czułam się jak zdeptany niedopałek papierosa wciśnięty w najczarniejszą część ciężkich emocji. Bywało, że w taki stan wprowadzały mnie słowa innych, ale często też sama rzucałam się w przepaść negatywnego nakręcania się przykrymi wydarzeniami. Gdzieś w końcu zapaliła się lampka by skupić świadomość na myślach, pojawiła się próba skontrolowania tego co podsuwa mi umysł. Zrozumiałam, że oczywistym jest przeżycie trudnych wydarzeń, ale nostalgia nie może trwać w nieskończoność. Odtwarzanie bez końca syt...
Czytaj więcej