Kobiecość

-

 

    Jeszcze do niedawna nie postrzegałam tematu kobiecości jako ważny w swojej codzienności. Sprowadzałam myśli do kategorii odróżnienia się od mężczyzny. Ubiór i dodatki miały podkreślić odrębność. Patrzyłam na swoją cielesność w lustrze i widziałam piękno fizyczne, kobietę jako człowieka, ale nigdy jako coś więcej. Nie myślałam nawet, że można inaczej. Dotychczasowe dbanie o Siebie ukierunkowane było wyłącznie potrzebą idealnej sylwetki - płaskim brzuchem, brakiem minimalnej fałdki, wyrzeźbionymi mięśniami - myślałam, że to jest najbardziej kobiece. Podglądanie supermodelek zamykało przed nosem bramę spełniania. Perfekcyjnie wymarzonego kształtu nie udało mi się do tej pory osiągnąć, więc nigdy do końca nie zaakceptowałam swojego wyglądu. Żadne komplementy nie sprawiały, że czułam się lepiej w środku, raczej karmiły moje ego. Przy kobietach, które były ubrane pięknie czułam się nieswojo. Patrząc na dziewczyny, które twarz miały cudownie podkreśloną make-upem, siebie uważałam za zaniedbaną. Broniłam się przed zabiegami, a pielęgnację kosmetyczną uważałam za zbędny wydatek.  Przyglądałam się koleżankom pełnym wdzięku, patrzyłam z zachwytem na ich lekkość, grację i nie rozumiałam dlaczego pogrąża mnie pustka. Pojawiała się frustracja, brak swobody, zazdrość i wycofanie. Temat gasł, a moje wnętrze szarzało razem z nim…

    W pewnym momencie, zbliżyłam się do potrzeb Serca i poczułam w najgłębszej części Siebie konieczność zadbania o temat najważniejszy - Ja Kobieta. Zaczęłam przyglądać się emocjom, które towarzyszą mi w spotkaniach. Zrozumiałam co powinnam zmienić by poczuć się swobodnie. Odkryłam, że wewnętrzna krytyka miała swoje źródło w stereotypach. Zdałam sobie sprawę z tego, dlaczego tak bardzo oddaliłam się od tego co moje. Wyciągnęłam na wierzch zakopane tematy, które wymagały ponownego odkrycia by móc rozwiązać je Miłością i przebaczeniem.
Dziś podziwiam kobiety, które ubrane są w cudownie ciepły blask i najpiękniejsze jest to, że wcale nie określa tego stanu szczupłe ciało. Uwielbiam czerpać inspirację od kobiet, które dbają o szczegóły. Włączyłam do codzienności pielęgnację, która koi moje zmysły.

    Dziś, przestaję wierzyć w narzucony schemat wyżyłowanych cech. Dziś wiem, że miarą tej najprawdziwszej kobiecości jest stan ducha. Poczucie wolności, akceptacja Mojej Prawdy. To czas poświęcony na małe czyny, które rozpuszczają zamrożone niegdyś piękno. Wewnętrzna zgoda, by sięgnąć po spełnienie wykraczające poza materialne rozumienie przyziemnego świata. To ogromna radość, potęga mocy i ciepła. Otwieram na nowo swój wewnętrzny ogród kwitnącej Miłości. Podlewam promieniami subtelności każdą obumarłą jego część. Rozkwitam kojącą wdzięcznością. Pielęgnuję pewnością codzienności. Z nadzieją wyczekuję owoców by móc rozkoszować się w cudowności barwnego blasku spełnienia.

❤️
-eM. Monika Bobowik

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Idę za głosem zachwytu

-
Obraz
Wyjeżdżam z domu, tylko na chwilę… spoglądam w Niebo i przypomina mi się kolejne miejsce zaznaczone na mapie. Czuję jak potrzeba z głębi Serca krzyczy o bliskość z Naturą. Zatrzymuję auto na parkingu, wysiadam i jedyne co przyciąga moją uwagę to Niebo. Kocham przyglądać się przestrzeni, która tym razem zmienia swoje oblicze z minuty na minutę. Z każdą chwilą wzmagającego wiatru niebieska plansza pokrywa się kłębiastymi chmurami mieniącymi się w blasku zachodzącego Słońca. Liście palm szumią poddając się porywczym podmuchom. Oprócz dźwięku zawijających się fal, woda zaczyna dodawać krople deszczu do repertuaru- muzyka kojąca moje zmysły. Czekałam na ten deszcz! Jakże cudownie być w centrum tak ekscytującej podróży Nieba. Coraz większe krople spływają po mojej uradowanej twarzy. Temperatura powietrza pozwala cieszyć się tańcem kończącego się dnia. Koszula, a jednocześnie Moje wnętrze przesiąkają radością, spełnieniem i niebywałym zachwytem. Ten moment mógłby trwać wiecznie… Wsiadam do au...
Czytaj więcej

Tu i teraz.

-
Obraz
     Weekend rozpoczął się tak jak przez ostatnie kilka dni o nim marzyłam. Jestem totalnie wdzięczna, że dostępność Natury mam na wyciągnięcie ręki. Plaża i Moje Ja… Szum wody, który słyszę z daleka, uśmiecha moje Serce szeroko. Wiatr cudownym rytmem rozkołysał jezioro przez co fale zawijają się jedna po drugiej. Tuż przy plaży ścieli się las sprawiający wrażenie otulania swą bujną zielenią. Pełne ciepłej energii Słońce przyjemnie ogrzewa skórę. Siadam na kocu, zapraszam do Siebie całe rozciągające się wokół piękno. Dźwięk fal uspokaja wibracje w moim ciele. Zapach jeziora wypełnia płuca drobinkami szczęścia. Wzrok skupiam na kolorach wody, nieba i lasu, ta najgłębsza część mnie doszukuje się inspiracji. Powoli wraca spokój… Wyjmuję pojemnik z arbuzem i z radością zajadam się smakiem lata, które dojrzewało w tym samym Słońcu co właśnie wygrzewa się moja uradowana Twarz. Cudownie tu być! To tego krajobrazu potrzebowałam do harmonii. Moje stopy zapragnęły bliskości z Natu...
Czytaj więcej

Nie wracam

-
Obraz
     Przychodzą w życiu sytuacje, których nie jesteśmy w stanie skontrolować. Bywają upadki, z których trudno się podnieść. Ale często jest tak, że czasem błahe sprawy urastają do rangi tragedii ponieważ sami karmimy się negatywnymi emocjami. Konsekwencją takiego działania jest brak sił by podnieść się z niepowodzenia. Zdarzało mi się rozpalać ból, rozniecać ogień przygnębienia, rozdmuchiwać poczucie winy i zgniatać smutkiem codzienność przez długi czas po porażce. Często czułam się jak zdeptany niedopałek papierosa wciśnięty w najczarniejszą część ciężkich emocji. Bywało, że w taki stan wprowadzały mnie słowa innych, ale często też sama rzucałam się w przepaść negatywnego nakręcania się przykrymi wydarzeniami. Gdzieś w końcu zapaliła się lampka by skupić świadomość na myślach, pojawiła się próba skontrolowania tego co podsuwa mi umysł. Zrozumiałam, że oczywistym jest przeżycie trudnych wydarzeń, ale nostalgia nie może trwać w nieskończoność. Odtwarzanie bez końca syt...
Czytaj więcej