Sobota

-

 





Zazwyczaj, wolne sobotnie poranki poświęcałam sprzątaniu lub gotowaniu. Dziś porzuciłam wszelkie obowiązki. Pomysł? Kawa nad jeziorem… Zapakowałam kubek termiczny, filiżankę, koc i matę. Znalazłam cudowne miejsce.

    Pływający pomost, szumiące drzewa, promienie rumieniące lica, puszyste chmury, woda i Ja. Temperatura nie rozpieszcza, a jednak Słońce potrafi rozgrzać, przeszyć swoim ciepłem i trafić do Serca. Przyglądam się przestrzeni wokół, otwieram wrażliwość, porzucam myśli codzienności, włączam uważność. Owijam się kocem, kładę na deskach i zamykam oczy. W cudownym milczeniu umysłu wsłuchuję się w obraz oblicza Natury. Woda obija się o brzeg i pomost, czuję jak fale zawijają się jedna po drugiej jakby chciały otulić się sobą… liście kołyszą z rytmem wiatru, a włosy rozwiewają po twarzy jakby współgrały z otoczeniem.. kilka głębokich wdechów i wydechów - zapach jeziora przypomina, że lato wciąż zaprasza do życia.

    Obracam się, leżę podparta na łokciach i przyglądam barwom egzystencji. Zielony leśny kontrast koi moje zmysły, tło nieba harmonizuje wnętrze, a odbicie majestatu Natury w przeźroczu wody wypełnia szczęściem po brzegi horyzontu.
Skubię piasek w deskach by poczuć strukturę starego drewna. Plusk wody skłania do zerknięcia pod pomost, wciskam wzrok w szczelinę. Zaglądam do dna jeziora i tańczących w nim wodorostów. Uwagę kieruję na falujące jezioro. Dostrzegam mieniące się mikro światło, jakbym oglądała zapisującą się ścieżkę dźwiękową. Zatrzymuję się w tym tańcu na dłużej, odpływam wraz z melodią spełnionej duszy…

    W pewnym momencie wiatr porwał jezioro głębiej. Fale szumiały głośniej. Poczułam bliżej wzburzoną wodę. Radość unosząca Serce ponad powierzchnię widnokręgu.

Miłością wypełnione Serce. Wdzięczność możliwości.

❤️
-eM. Monika Bobowik


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Idę za głosem zachwytu

-
Obraz
Wyjeżdżam z domu, tylko na chwilę… spoglądam w Niebo i przypomina mi się kolejne miejsce zaznaczone na mapie. Czuję jak potrzeba z głębi Serca krzyczy o bliskość z Naturą. Zatrzymuję auto na parkingu, wysiadam i jedyne co przyciąga moją uwagę to Niebo. Kocham przyglądać się przestrzeni, która tym razem zmienia swoje oblicze z minuty na minutę. Z każdą chwilą wzmagającego wiatru niebieska plansza pokrywa się kłębiastymi chmurami mieniącymi się w blasku zachodzącego Słońca. Liście palm szumią poddając się porywczym podmuchom. Oprócz dźwięku zawijających się fal, woda zaczyna dodawać krople deszczu do repertuaru- muzyka kojąca moje zmysły. Czekałam na ten deszcz! Jakże cudownie być w centrum tak ekscytującej podróży Nieba. Coraz większe krople spływają po mojej uradowanej twarzy. Temperatura powietrza pozwala cieszyć się tańcem kończącego się dnia. Koszula, a jednocześnie Moje wnętrze przesiąkają radością, spełnieniem i niebywałym zachwytem. Ten moment mógłby trwać wiecznie… Wsiadam do au...
Czytaj więcej

Tu i teraz.

-
Obraz
     Weekend rozpoczął się tak jak przez ostatnie kilka dni o nim marzyłam. Jestem totalnie wdzięczna, że dostępność Natury mam na wyciągnięcie ręki. Plaża i Moje Ja… Szum wody, który słyszę z daleka, uśmiecha moje Serce szeroko. Wiatr cudownym rytmem rozkołysał jezioro przez co fale zawijają się jedna po drugiej. Tuż przy plaży ścieli się las sprawiający wrażenie otulania swą bujną zielenią. Pełne ciepłej energii Słońce przyjemnie ogrzewa skórę. Siadam na kocu, zapraszam do Siebie całe rozciągające się wokół piękno. Dźwięk fal uspokaja wibracje w moim ciele. Zapach jeziora wypełnia płuca drobinkami szczęścia. Wzrok skupiam na kolorach wody, nieba i lasu, ta najgłębsza część mnie doszukuje się inspiracji. Powoli wraca spokój… Wyjmuję pojemnik z arbuzem i z radością zajadam się smakiem lata, które dojrzewało w tym samym Słońcu co właśnie wygrzewa się moja uradowana Twarz. Cudownie tu być! To tego krajobrazu potrzebowałam do harmonii. Moje stopy zapragnęły bliskości z Natu...
Czytaj więcej

Nie wracam

-
Obraz
     Przychodzą w życiu sytuacje, których nie jesteśmy w stanie skontrolować. Bywają upadki, z których trudno się podnieść. Ale często jest tak, że czasem błahe sprawy urastają do rangi tragedii ponieważ sami karmimy się negatywnymi emocjami. Konsekwencją takiego działania jest brak sił by podnieść się z niepowodzenia. Zdarzało mi się rozpalać ból, rozniecać ogień przygnębienia, rozdmuchiwać poczucie winy i zgniatać smutkiem codzienność przez długi czas po porażce. Często czułam się jak zdeptany niedopałek papierosa wciśnięty w najczarniejszą część ciężkich emocji. Bywało, że w taki stan wprowadzały mnie słowa innych, ale często też sama rzucałam się w przepaść negatywnego nakręcania się przykrymi wydarzeniami. Gdzieś w końcu zapaliła się lampka by skupić świadomość na myślach, pojawiła się próba skontrolowania tego co podsuwa mi umysł. Zrozumiałam, że oczywistym jest przeżycie trudnych wydarzeń, ale nostalgia nie może trwać w nieskończoność. Odtwarzanie bez końca syt...
Czytaj więcej