Bieszczady - jesień

-












    Od dawna pragnęłam by poznać szlaki z panoramą po brzegi wypełnioną kolorami jesieni… i tak właśnie się stało - spełniło się moje Marzenie. Wyjechaliśmy w grupie znajomych. Większość tras wędrowaliśmy wspólnie, ale potrzebowałam też czasu ze sobą i możliwości dreptania swoim tempem. Udało mi się odłączyć od ludzi i iść pustym szlakiem. Kroczyłam powoli, stąpając po najróżniejszych kamieniach, dostrzegałam w nich moc ukształtowania przez potęgę Natury. Uważność odnalazła w nich Serce. Był czas by zatrzymać się, zadrzeć głowę ku górze i zachwycić absolutnie cudowną gamą kolorów drzew. Liście błyszczały barwami tęczy, przyglądałam się jak spadają wirując w rytmie wiatru. Korony nachylały się jakby chciały otulić mnie ostatnim ciepłem Bieszczadzkiego lasu. Wyprężone, poprzeplatane niczym żyły korzenie, czekały aż się o nie potknę by przypomnieć jak ogromną rolę odgrywają łącząc wszystkie elementy w Jedność. Niebo pięknie współgrało z rozciągającą się wyniosłością terenu. Słońce nasycało życiem otaczający mnie Cud Natury. Powolny rytm spacerów sprawiał wrażenie, że podejścia nigdy się nie skończą, ale kiedy spoglądałam za siebie doceniałam przebytą już drogę i ogrom pracy włożonej w wędrówkę. Każdy krok, każdy kilometr szlaku dodawał mi energii. Wejście na szczyt dopełniało panoramicznym szczęściem. Dostrzegłam moment zupełnej ciszy. Zero wiatru, szelestu, kroków, totalnie nic, jakby świat się zatrzymał… to był czas na głęboki wdech i wydech, jestem tu, Ja i moja spełniona Dusza. Zachwyt pogodą, warunkami i cudem Natury pozwoliły na zatrzymanie w kadrze mojego spojrzenia na Świat. Była jednak chwila, która zdumiała mnie tak bardzo, że nawet nie myślałam by sięgać po telefon. Pragnęłam tylko zachować obraz w pamięci - Szlak prowadził zboczem góry pomiędzy innymi szczytami. Jak co kilka kroków, obejrzałam się, gdy nagle dmuchnął powiew wiatru w dolinę pełną drzew. Stos tysiąca liści wybuchł jak niespodziewana radość, niczym konfetti na szczególną okazję. Listki unosiły się ponad wysokie drzewa, frunęły ku niebu szybując w smugach wiatru. Mieniły się w Słońcu jak wysypany złoty brokat. Z niedowierzaniem przyglądałam się niecodziennemu zjawisku. Po kilku minutach liście opadły, a mi pozostał błysk w oku i wypełnione radością Serce. Absolutny zachwyt niespotykanym pięknem... Kocham stan świadomego tu i teraz, tę uważność egzystencji wokół mnie. Cudownie!

Trzy dni wycieczek, kilka szczytów, 50 km ścieżek, kilkadziesiąt fotek - niezmierzona moc uśmiechu. ❤️

-eM.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Idę za głosem zachwytu

-
Obraz
Wyjeżdżam z domu, tylko na chwilę… spoglądam w Niebo i przypomina mi się kolejne miejsce zaznaczone na mapie. Czuję jak potrzeba z głębi Serca krzyczy o bliskość z Naturą. Zatrzymuję auto na parkingu, wysiadam i jedyne co przyciąga moją uwagę to Niebo. Kocham przyglądać się przestrzeni, która tym razem zmienia swoje oblicze z minuty na minutę. Z każdą chwilą wzmagającego wiatru niebieska plansza pokrywa się kłębiastymi chmurami mieniącymi się w blasku zachodzącego Słońca. Liście palm szumią poddając się porywczym podmuchom. Oprócz dźwięku zawijających się fal, woda zaczyna dodawać krople deszczu do repertuaru- muzyka kojąca moje zmysły. Czekałam na ten deszcz! Jakże cudownie być w centrum tak ekscytującej podróży Nieba. Coraz większe krople spływają po mojej uradowanej twarzy. Temperatura powietrza pozwala cieszyć się tańcem kończącego się dnia. Koszula, a jednocześnie Moje wnętrze przesiąkają radością, spełnieniem i niebywałym zachwytem. Ten moment mógłby trwać wiecznie… Wsiadam do au...
Czytaj więcej

Tu i teraz.

-
Obraz
     Weekend rozpoczął się tak jak przez ostatnie kilka dni o nim marzyłam. Jestem totalnie wdzięczna, że dostępność Natury mam na wyciągnięcie ręki. Plaża i Moje Ja… Szum wody, który słyszę z daleka, uśmiecha moje Serce szeroko. Wiatr cudownym rytmem rozkołysał jezioro przez co fale zawijają się jedna po drugiej. Tuż przy plaży ścieli się las sprawiający wrażenie otulania swą bujną zielenią. Pełne ciepłej energii Słońce przyjemnie ogrzewa skórę. Siadam na kocu, zapraszam do Siebie całe rozciągające się wokół piękno. Dźwięk fal uspokaja wibracje w moim ciele. Zapach jeziora wypełnia płuca drobinkami szczęścia. Wzrok skupiam na kolorach wody, nieba i lasu, ta najgłębsza część mnie doszukuje się inspiracji. Powoli wraca spokój… Wyjmuję pojemnik z arbuzem i z radością zajadam się smakiem lata, które dojrzewało w tym samym Słońcu co właśnie wygrzewa się moja uradowana Twarz. Cudownie tu być! To tego krajobrazu potrzebowałam do harmonii. Moje stopy zapragnęły bliskości z Natu...
Czytaj więcej

Nie wracam

-
Obraz
     Przychodzą w życiu sytuacje, których nie jesteśmy w stanie skontrolować. Bywają upadki, z których trudno się podnieść. Ale często jest tak, że czasem błahe sprawy urastają do rangi tragedii ponieważ sami karmimy się negatywnymi emocjami. Konsekwencją takiego działania jest brak sił by podnieść się z niepowodzenia. Zdarzało mi się rozpalać ból, rozniecać ogień przygnębienia, rozdmuchiwać poczucie winy i zgniatać smutkiem codzienność przez długi czas po porażce. Często czułam się jak zdeptany niedopałek papierosa wciśnięty w najczarniejszą część ciężkich emocji. Bywało, że w taki stan wprowadzały mnie słowa innych, ale często też sama rzucałam się w przepaść negatywnego nakręcania się przykrymi wydarzeniami. Gdzieś w końcu zapaliła się lampka by skupić świadomość na myślach, pojawiła się próba skontrolowania tego co podsuwa mi umysł. Zrozumiałam, że oczywistym jest przeżycie trudnych wydarzeń, ale nostalgia nie może trwać w nieskończoność. Odtwarzanie bez końca syt...
Czytaj więcej